عشق بادبادکی ست
که با هر وزش نسیم به رقص درمی آید و اوج می گیرد.
دلبری می کنید و دل عاشقان را ناآرام.
آرام آرام اوج می گیرد، اما امان از روزی که بفهمیم نخ آن از دستمان در رفته است.
دیگر هیچ گاه نه آن را پیدا می کنیم و نه دیگر آن آدم سابق می شویم.
فقط در گوشه پس گوشه های زندگی به دنبال بادبادک گمشده امان می گردیم.
***
عشق قدرتی عجیب دارد.
قدرتی که مجنون را بیابان گرد، فرهاد را کوه کن می کند.
عشق شوری عجیب دارد.
که در اوج همه دلتنگی هایت لبخند می زنی و در اوج همه لبخندهایت دلتنگ می شوی.
آری، شاید عشق زیبا ترین پارادوکس دنیا باشد.
شیرین ترین هلاهل دنیا.
بی صدا بروید. های و هوی راه نیندازید،
کسی که دوستان داشته باشد ،سریع می فهمد.
ولی امان از کسی که نداشته باشد اگر همه عالم را به صدا دربیاورید،
او صدای رفتنتان را نخواهد شنید
پشت تمامی این هیاهو ها،
من دلم تنها آرامشی از جنس تو می خواهد.
تورا نمی دانم، اما شب مرا بی رحمانه یاد تو می اندازد.
همان اندازه زیبا،همان اندازه ترسناک.
تو را نمی دانم،
اما من در پشت تک تک لحظاتم دنبال نشانی از تو می گردم.
تو را نمی دانم اما من سخت دوست داشتم
و سخت دوستت دارم.
و شاید این مظلومانه ترین جمله من در میان تمام هق هق های شبانه ام باشد
همه جوره عالیهههه💛
مرسی از سایتتون🌹
عالی بود واقعا نوشته هاتون عمیق و پراز مفهوم قشنگه همینطور ادامه بدید ❤️